De Ronde Volgen

De Ronde van Vlaanderen, moeders mooiste in de wielrennerij, ging gehavend van start: een van Vlaanderens toptalenten en lievelingen kon er niet bij zijn. Ik hou van de koers, maar in de passages waar veel te veel volk over veel te smalle straatjes dendert of veel te hard over een nat wegdek door een scherpe bocht scheert doe ik mijn ogen toe. Ik doe tegenwoordig vaak mijn ogen toe. Maar ik denk dat ik de oplossing heb. De oplossing om de risico’s tot een verantwoord niveau terug te brengen en dat we toch te weten komen wie die dag de beste benen had. Want daar gaat het toch om: wie is de strafste sportmens op de fiets? Je hebt geen levensbedreigende situaties nodig om dat te weten te komen. Maar zoals het nu gaat, zou ik het verschrikkelijk vinden mocht mijn kleindochter voor de wegwielrennerij kiezen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn van een sport, dat je als ouder of grootouder hoopt dat je (klein)kind die sport net niet gaat doen?!

Maar, zoals ik al zei, er is een oplossing. Ik hoorde op de radio dat er al zoiets zou bestaan als een fietstenue met een soortement ingebouwde airbag. Of renners zoiets zullen willen dragen, vroeg de radiomaker, wegens het extra gewicht en misschien ademt de stof ook niet zo goed? Daar is aan gedacht en daar wordt nog aan gewerkt, met de hoogste technologie, richting perfectie. Maar waarom het zo ver zoeken, terwijl het toch veel eenvoudiger kan. En goedkoper. Verplicht de stadsfiets. Zo eentje met ferme banden, een bel, gewone platte pedalen, een bagagedrager met dubbele fietstas (al die plek voor het logo van de sponsor!) en misschien zelfs een mandje of zitje vooraan – het kind gaan we niet doen, dat zou erover zijn. Plak er een minimumgewicht op: 20 kilo bijvoorbeeld. Gevallen wordt er wellicht nog altijd, maar niet meer tegen 80, 90 km per uur. En nog altijd zal de strafste sportmens op de fiets kunnen winnen.

Voor deze editie nog dit: bravo, Mathieu!

Apr 2024