Ik woon in een rijhuis in Gent. Ingesloten tussen twee muren, hebben we een grote glazen koepel in de keuken. Voor meer licht. Ik kijk er elke ochtend naar buiten, nog voor ik de gordijnen open doe. Nergens kan ik zo ver zien als hier. Regent het? Vliegt die vleermuis hier weer? Van waar komt de wind? Alweer vogelpoep, ik moet het dringend kuisen, mijn glazen plafond.
Meisjes krijgen minder zakgeld dan jongens, las ik onlangs. Ziedaar, nog een glazen plafond, dacht ik, zittend in het licht van mijn koepel. Een ander glazen plafond. Eentje dat niet zo proper is. Nu we weten dat het er is, kunnen we dat even oplossen, dacht ik nog. En als we daar dan toch staan om dat op te kuisen, kunnen we ook eens verder kijken. Wij kunnen gewoon eindeloos ver zien, ware het niet dat er altijd wel wat in de weg zit. Wij zien miljoenen jaren ver. Wij zien de sterren.
Als het wil stoppen met regenen, ga ik nog eens kijken of die Hosta echt niet weer gaat schieten. Ik heb naast een lichtkoepel namelijk ook zo’n typisch stadstuintje. Met een tuinmuur waar ik net niet overheen kan kijken. Oei. Moet ik daar nu ook wat bij denken?