Mijn favoriete bakker is gesloten. Mijn yogales gaat niet door. De bib is dicht. Mijn vriendinnen zijn het land uit. Of al hun tijd gaat naar man en kids. De fietsenrekken in de stad zijn zelfs verzet! Het is immers ook nog Gentse Feesten. Tien dagen lang is de stad helemáál niet te herkennen. Er loopt veel en ander volk in rond. Het is zomer en dus is alles anders.
Een autistisch trekje van mij heeft het er elk jaar even moeilijk mee. Dan maar gelijk het heft in handen genomen. Op naar la Douce France! Een cultuurshock is dat niet. En toch. Alle dagen rode wijn. Alle dagen zwemmen. Geen kaas bij het ontbijt, maar wel na de maaltijd. In chambres d’hôtes, met table d’hôtes: alle dagen aan tafel met wildvreemde mensen van overal in Europa. En maar proberen uitleggen hoe dat nu zit in België, met die Walen en die Vlamingen. ‘Le Flamand, c’est alors le même que le Néerlandais’ – dat hadden ze niet geweten. In geen enkel café een televisie gezien met de Tour. En het regent in het zuiden van Frankrijk ook, gelukkig vooral ’s nachts. De muggen zijn er groter. Een vleermuis is maar een klein beestje. Sudoku is te doen.
Zoveel dat we niet weten. Van elkaar niet. En van onszelf niet. Dat heeft de vakantie me toch wel weer geleerd. Niet mis voor één week.
Terug thuis blijkt ons tuintje groener, ons brood lekkerder en onze stad nog mooier.