We kregen van vrienden een uitnodiging om deze winter naar Nieuw-Zeeland te gaan (‘komen’, van hun kant bekeken want zij wonen daar). We hebben foto’s gezien. Mooi? Het is een plaatje, zo idyllisch! Echt de moeite waard om helemaal naar het andere eind van de wereld te reizen (24 uur vliegen!), verzekert men ons. We moeten vooral niet voor een week of twee gaan, neen, gelijk minstens voor een maand!
Vakantie nemen in een postkaart. Beeld je in, de ongerepte natuur en daar dan een camper in. Onze camper. Ik voel me nu al een beetje schuldig. Als het hoogste goed van Nieuw Zeeland nu net dat onaangetaste is, moeten we daar vooral wegblijven. Er bestaan vast prachtige natuurdocumentaires over. Zoveel natuurlijke schoonheid kunnen wij toch nooit helemaal vatten. Het Lam Gods is een verdienstelijke poging om ook eens iets moois te maken, op mensenmaat dan. En daar kun je al blijven naar kijken. Of Roland, de druivelaar in onze tuin. Hoe die deze zomer is geëvolueerd, een indrukwekkend maar nietig staaltje van moeders natuurs kunnen is het. Om dat ten volle te appreciëren ga ik nog uren onder die blaren moeten zitten. Met smaak heb ik dat ook. Ik ben eens naar De Karmeliet geweest, het driesterrenrestaurant. Ik was zwaar onder de indruk van de zelfgemaakte kaaskoekjes bij het aperitief. Alles wat erna kwam, was erover.
Neen, wij gaan deze winter niet voor een maand naar Nieuw-Zeeland. Het wordt vast een week Stockholm. We kijken er zo naar uit!