Ik heb een iPad. Zelf gekocht. Ik ben nu dus helemaal een kind van mijn tijd. Het is leuk om nog eens ergens een kind van te zijn. Daarnaast vind ik dat virtuele bladeren ook heel cool staan voor iemand van mijn leeftijd. Die wuifbeweging, ik heb ze al helemaal in de pols. Maar ik heb dan ook flink geoefend de laatste dagen. Life of Pi heb ik er helemaal doorgewuifd, driehonderd en zoveel pagina’s. En het was mijn eerste keer, dus wuifde ik ook wel eens weg-en-weer.
“Life of Pi, een fantastisch boek”, verzekerde ik mijn man. Mijn lezen was heel harmonieus verlopen in onze echtelijke sponde. Het nachtlampje hoefde geeneens aan: mijn e-boek geeft licht. Dat hij het zeker ook moest lezen, zei ik. “Geef maar op, die iPad.” Ha neen, zo gaat dat natuurlijk niet. Ik ben ondertussen al in een ander boek aan het wuiven. Hij zal naar de Fnac moeten.
“Wat kost zo’n boek?” vroeg hij. 15 euro vind ik niet te veel, maar wel als ik daarna alle boeken ook nog eens in de echte wereld moet kopen voor minstens nog eens dat bedrag. En dan heb ik het nog niet over de 600 euro die mijn iPad heeft gekost. “Een Billy van Ikea kost ook geld.” Hij zegt het van onder zijn lampje, terwijl hij ouderwets een blad omdraait. Op zo’n moment weet ik waarom hij naast mij ligt en niemand anders.