De Kinkhoorn in De Haan. Ik weet niet zeker of ik me daar zelf nog wat van herinner of dat wat ik weet van de verhalen komt. Sommige dingen weet je door wat je verteld wordt en niet door wat je hebt meegemaakt. De twee zijn dikwijls alleen door het moment in de tijd te onderscheiden. Als ik diep graaf, zie ik op het strand ook tante en nonkel met hun twee dochters. Of dat klopt? Thuis woonden we naast elkaar, misschien daarom dat ik hen in gedachten meeneem. Zo kan ik ook perfect de ontroering oproepen van mijn pepe toen hij voor het eerst de zee zag. Hij was in de zestig. Pepe had altijd in zijn dorp gewoond. Na de vroege dood van mijn grootmoeder was hij bij zijn dochter ingetrokken. Wij woonden in een ander dorp, maar wel vlakbij. En toch, ‘over de Leie’, het is een hele stap. Zijn leven was witte boterhammen, koffie met melk, aardappelen schillen om 11 uur, samen met de bejaarde Miel van een paar huizen verder naast elkaar in de veranda zitten en groenten kweken in de moestuin. Pepe was er altijd. Wij waren er altijd voor pepe. Die zondag namen we hem mee naar zee. Weer de Leie over en dan nog eens een uur rijden. Het geluid en de weidsheid van de zee, ik zie het ongeloof in zijn ogen als hij voor het eerst dat water ziet waarvan het einde niet te vatten is.
“Hij is voor een dag naar zee met oma en opa”, zei Vera over mijn petekind Ernest. Ik ben benieuwd of zijn ogen groot genoeg waren.