Zijn vrienden hebben een spannend leven. De ene week wonen ze bij hun ma en de andere week bij hun pa, bij haar hebben ze een hond en bij hem een kat. In de paasvakantie gaan ze een week naar zee. En soms ook nog een week naar het buitenland. Wat zullen zij weer veel te vertellen hebben na de paasvakantie! Hij is nergens heen geweest, gewoon thuis gebleven. Zijn ma en pa wonen hier, samen, en ze hebben ook de voorbije twee weken gewoon gewerkt. En ja, hij heeft thuis alles, het was elke dag speelstraat en het mooiste weer van heel Europa bovendien. Maar daar kan hij na de vakantie niet zo heel spannend over vertellen. Niet over dat hij elke ochtend heeft uitgeslapen en ruim na negenen heeft ontbeten, in pyjama bovendien. Niet over dat hij met Lego heeft gespeeld en op de computer. Niet dat we wel eens op de fiets naar de Nono reden voor een ijsje. Echt spannend is dat allemaal niet voor een jongen van bijna 13. Konden zijn vrienden niet komen spelen, dan?
“Die zijn niet thuis, hé, remember ma!?” En ja, van dat ene vriendje kreeg hij de huissleutel, of hij de hond eten kon geven want zij waren er voor het paasweekend niet. Nog even lekker weg.
Aan de kust was alles volgeboekt de voorbije paasvakantie. Echt top was het! En ik hoorde over een elektrische auto zeggen: ‘Tja, helemaal geslaagd is dat experiment nog niet. Je moet toch gewoon naar Parijs kunnen rijden als je daar zin in hebt?’ Moet je dat echt?
Wat is dat toch met ‘elders’? De hele wereld is een muisklik ver en nog nooit zijn we zo node thuis gebleven. Het is als ouder soms verdomd vermoeiend om tegen je kroost te blijven herhalen dat er met ‘hier’ en met ‘gewoon’ niets fout is.