Ik zag onlangs een man op straat. ‘Daar heb je Marc Reynebeau’, dacht ik. Maar het was hem niet. Hoeveel pech kun je hebben, op Reynebeau lijken maar hem niet zijn… Reynebeau heeft geen knappe kop, maar hij is ‘witty’. ‘Witty’ is doorslaggevend voor mijn lijstje van BVM’s, bekende Vlaamse mannen, met wie ik wel eens zou willen uit eten gaan. Ik doe Vlaams omdat het wat gemakkelijker converseert in je eigen taal.
Mijn vriendin en ik waren onlangs in het NTG, voor Weg, met Josse De Pauw. Of die ook op mijn lijstje stond, wilde ze weten. Nu heb ik dat lijstje nooit echt gemaakt, maar hij zou uit de top tien vallen, denk ik. Het zal de man worst wezen. Wim Opbrouck dan? – we zaten in het NTG, dan is het naar Wim een kleine stap. Ik heb hem gisteren in Nero bezig gezien. Ik twijfel over zijn exacte positie, maar top 10 haalt hij vast wel. Toch maar eens dat lijstje maken? Marc Didden moet erin. En Bruno Vanden Broecke. Dirk Roofthooft, mocht ik durven. Idem voor Peter Van den Eede. Johan Heldenbergh natuurlijk! Tegen Titus De Voogdt durf ik nog niet eens gedag te zeggen als ik hem tegenkom in de buurtwinkel. Wat zou ik dan een dinertje aandurven? Met Adriaan Van den Hoof bijvoorbeeld. ‘Ik heb vandaag een sanseveria verpot, mijnheer Van den Hoof.’ Het zou niet echt vonken geven. Ach, ik laat de mythe de mythe. Ellen, Louise, Katrien, Vera… en andere vriendinnen, wanneer gaan we nog eens lunchen?