We hebben het een beetje zelf gezocht, toch? Door al onze kleine meningen en flauwe grappen op Facebook te gooien, bedoel ik. Maar dan nog. Zo kun je van alles nieuws maken. Nieuws maken, het is echt niet hetzelfde als nieuws brengen.
Eerlijk, wie doet het al eens niet, kieken zeggen over iemand? Gewoon, ‘kieken!’. Over een moeilijke klant in de bakkerij, bijvoorbeeld, ik zeg maar wat. Zo’n kelner, als die achter die flapdeuren verdwijnt …, je gaat me niet vertellen dat die niet minstens eens met zijn ogen rolt. Over een foodie die vond dat de wijn te lauw was, de asperges te gaar of de koffie te flauw. Even frustratie luchten, je doet het vóór jezelf eerder dan tegen iemand. Maar als het in de krant zou komen telkens als je kieken hebt gezegd of vervaarlijk met je ogen gerold, ja, dan krijgt zoiets natuurlijk een onbedoeld gewicht.
Politici zijn ook maar mensen. Geen heel gewone mensen misschien, maar mensen desalniettemin. Hetzelfde voor sportlui, acteurs en alle anderen die voor het vullen van de dagbladen worden geviseerd. “Meester, meester … ze heeft kieken gezegd!”, doen de persjongens dan. En de lezers: “Oei, ai … pijnlijk.” Ja, pijnlijk, inderdaad. Maar voor wie? Ik kijk niet spontaan naar de kieken-spotter van de bakkerij, u wel? Tip: als er geen nieuws te melden is en er blijft tegen de deadline nog een pagina over, doe mij maar een extra kruiswoordpuzzel of een strip. Leuk!