Ik hang vast met een elastiek. Ik word het al gewaar een paar dagen voor het vertrek. Het ligt me almaar voor de voeten bij het maken van pakken en zakken. Kruls, hier en daar opspringend: waarom ga je? Waarom blijf je niet lekker thuis? Als het uiteindelijk zover is, hangt het er maar van af hoe we gaan. De trein of het vliegtuig hebben zijn weerstand zo gebroken. Maar gaan we met de auto dan weet het zich tussen het portier te wringen. Kilometers rekt het mee, steeds harder gaat het knellen. In files geraakt het zelfs zo strak gespannen, dat ik meteen omkeren wil. Slappe koffie, plasrijen, fletse broodjes en bovendien allemaal duur … het rekt en trekt. Bij het zien van de nieuwe tijdelijke thuis, de tuin, de bomen en dat de zon dezelfde is, ook in Denemarken, legt het zich uiteindelijk bij de situatie neer.
De Denen zouden het gelukkigst zijn, het is wat ze over zichzelf zeggen. Tegen wie? Met veel zijn ze niet. Na een weekje Denemarken ben ik ver genoeg van mezelf om hen voorzichtig en uiteraard geheel voorbarig een adjectief op te plakken: tevreden. De tevreden Deen, eerder dan de gelukkige Deen. Content. Een beetje saai en grijs ook. Al zouden ze groen zijn, die Denen. Hoewel. Al eens een auto zien voltanken met de motor draaiend? Check. Denen eten gezond? Nergens zoveel dikke jonge mensen gezien als in Legoland. Denen fietsen? Dat klopt wel, veel hoogblond fietsend volk gezien en op hele mooie fietsen bovendien. Maar als we in Gent de fietsers met bruin, ros en grijs haar mogen meetellen, dan hebben die Denen nog een hele weg te rijden. Over een helemaal niet zo heel vlak landschap trouwens. Met prachtige akkers, dennenbossen en blauwe meren. En met een zee die nooit verder dan anderhalf uur rijden is. Met de auto. De auto die na een week het uitgerekte elastiek weer kilometer na kilometer lost.