De orde van de dag

Een week zit ik hier nu, in mijn zelf behangen bos. Een trompe l’oeil waardoor ik voorbij de muren van mijn kamertje kan kijken. Links was er al het raam met zicht op de straat. Rechts zijn er nu dus die bomen. En eindelijk, na een week, heb ik het bospad ontdekt. Het begint achter de printer en het loopt schuin naar rechts, richting deur. Naar een iets opener plek vanwaar de zonnestralen door het dichte bladerdek priemen. Altijd. Dag en nacht. Mijn bos kent geen seizoenen. We nemen vrede met een vroege zomer, een graad of twintig als het licht brandt. En altijd lommer waar ik zit.

En terwijl ik naar die bomen zit te kijken, is daar ineens dat gierende geluid, oorverdovend! Een inslag met impact. Aarde spat op, stammen splijten. Mijn bureaustoel op wielen wordt weggeslagen. Achteruit, tegen de granieten schouw. Mijn wenkbrauw bloedt. Ik hoor het wop-woppen van helikopters. Ineens staan mijn bomen in Vietnam en het is oorlog. Een oorlog met bomen. Van toen de aarde nog groener was. Groener dan de Syrische plaveien. Ik heb te veel naar de televisie gekeken. Naar gruwelijke beelden waarvoor Martine waarschuwt, maar waarvan ze ook zegt dat we ze moeten zien.

Ik sta op, doe het licht uit en de zon glijdt achter de wolken. Het is vroege ochtend in mijn bos. Alles is weer rustig. Een man laat zijn hond uit in het perkje bij de kerk. We moeten aan het werk.


Dec 2012

Al wat lezen?


Contact

  • Comm. V Pheidippides
  • Emiel Clausplein 2/0101
    9800 Deinze

  • Ondernemingsnr BE-0893.999.015