Als Jerry het rolluik van de buurtwinkel ophaalt en de lichtreclame aanknipt, ziet hij dat na dagen van afwezigheid Eskimo daar weer zit. De zwerver ziet er goed uit. Iemand moet hem een tijdje in huis hebben genomen. Dit is er het seizoen voor, de periode van de peperkoekenhartjes en de Merci-chocolaatjes. Dat doet er hem aan denken ... Terwijl hij naar de thematafel loopt om te checken of er nog genoeg van dat lekkers geëtaleerd staat, ziet hij zichzelf weerspiegeld in de winkelruit, het is nog donker buiten. Ook hij ziet er goed uit, stelt hij tevreden vast. Hij let daar wel op.
Hij hoort de winkeldeur openschuiven nog voor de aluminium dwarslat van het rolluik tegen de bovenrand heeft kunnen kletteren. Kleng. Nú is ze boven. Hij moet eens viltjes op die lat plakken, hoeveel ochtenden heeft hij zich dat al niet voorgenomen? Als hij het vandaag nog doet, hoeft hij dat goede voornemen al niet mee te nemen naar 2013.
De vroege klanten zijn ook altijd vaste klanten, dat zal op de laatste dag van het jaar niet anders zijn. 'Goedemorgen!', groet hij luid van achter de winkelrekken, zonder dat hij kan zien tegen wie hij het heeft. Nog drie dozen mini's en maar één grote doos Merci, moet hij vaststellen. En de kattentongen zijn zelfs op. 'Ik kom subiet', roept hij preventief, terwijl hij snel de stockruimte induikt. Geen Merci? Dan moeten ze in het grote magazijn staan. Hij steekt zijn hoofd om de hoek, niemand aan de kassa, hij kan nog snel naar de overkant. Die viltjes moeten daar ook ergens liggen, bedenkt hij terwijl hij de straat oversteekt. Bij de papierwaren misschien? Tape, etiketten, bics ... maar wat hij zoekt kan hij niet meteen vinden. Aan de andere kant licht zijn winkel op. Er staat nog altijd niemand aan de kassa. En Eskimo zit niet meer aan de winkeldeur, ziet hij.
Jerry haast zich terug. En passant zet hij de chocolaatjes tussen de namaaksneeuw en de gekleurde bollen op de feesttafel. Tiens, die laatste doos, daar stond net toch nog een laatste doos? De winkeldeur schuift open, Jerry ziet Eskimo buiten glippen. Die kat kan toch niet ...? Hij vat post achter de kassa en kijkt links van hem naar de schermpjes van zijn bewakingscamera's. Hij herkent Solange van de Bliekstraat en Felix. Ongeveer gelijktijdig komen ze aanschuiven, waarbij Felix zich wat op de achtergrond houdt. Jerry verwachtte niet anders. Felix probeert altijd op kalme momenten te komen. Vandaag zou inderdaad wel eens een heel drukke dag kunnen worden, dat heeft hij goed gezien. Jerry rekent met Solange af. 'Merci, Solange! Viert goed van den avond!'
Dan ziet hij ze, de doos Merci, in de winkelmand van Felix. Er ligt nog een pak koffie in, en een blik kattenvoer en een pak suiker.
'Alles goed, Felix? Da's dan negen euro tweeënzeventig alstublieft.'
Felix begint te tellen. Hij neemt met zijn rechterhand munten uit zijn linker. Koperen munten vooral. Felix heeft het wel gezien, dat Jerry de koffie weer niet heeft aangerekend. En Jerry heeft al gezien dat hij er dan nog niet komt. Felix telt keurig tot de laatste cent.
'Voilà, drie euro achtennegentig, 't is juist', zegt hij beslist.
Jerry ziet nog klanten richting kassa komen. Hij wil niet dat het voor Felix gênant wordt. Maar Felix is hem voor: 'Die Merci zijn er te veel aan, Jerry, ik weet het. Hier, ze zijn voor jou. Voor je Nieuwjaar.'
Jerry kijkt verrast.
'Vriendelijk zijn kost geen geld, uw woorden. Mijne Merci daarvoor kost ook niets, maar ze zijn met heel mijn hart gegeven. Gelijk al die pakken koffie die gij nooit hebt aangerekend. Een gelukkig Nieuwjaar, Jerry.'
'Merci. Insgelijks, Felix.'
De winkeldeur schuift open en weer dicht.
'Kom Eskimo', hoort Jerry Felix nog zeggen. En weg zijn ze, de zwervers.