Hoe is het bij god mogelijk dat het me na zoveel levensjaren nog altijd kan overkomen. Kan overvallen. Een zwart zeildoek werpt zich onaangekondigd over mijn klare kijk. Niet de eerste keer, maar wel weer onverwachts. Het daalt neer uit het grote niets, pakt me mijn licht af en sluit mijn ziel in donkerte. Ik mag dan al weten dat alles daarbuiten er nog is, zoals het er altijd was en altijd zal zijn, onder dat zeildoek, op die momenten zie ik het niet. Ik - zie - het - gewoon - niet.
Het is een zwaar zeil bovendien. Als lood ligt het op mijn lijf. Het drukt mij neer, als een overijverige handlanger van de zwaartekracht, een die hoopt indruk te maken op hogere machten. En dat doe hij. Hij drukt mijn longen plat, deukt en passant mijn zelfvertrouwen tot een flinterdun velletje en dan draait hij met zijn zware zool - zoals bij een sigarettenpeuk - ook daar nog eens gaten in.
Ik haat het. Ik laat het. Ik laat het gebeuren. Ik ken het immers. Het lost ook weer op. Het trekt ook weer weg. Het verdwijnt. Het gaat dan wellicht ergens in een hoek liggen, dat moet wel. Alleen weet ik niet waar. En ik hoef het ook niet te weten. Tenzij ik het daar, in zijn hoek, ter plekke zou kunnen verzengen en verbranden, of oplossen met een bijtend product, wil ik niet weten waar het zich tussen de vlagen door schuilhoudt. Weg is weg. Dan gaan de ramen open en mijn ogen ook.