Omdat het een warme zomer werd:
Knut heette hij, geloof ik, de ijsbeer in een of andere zoo in Duitsland. Het beest haalde wel de internationale pers maar voor zichzelf niet de gemiddelde leeftijd. Een trieste affaire. Ik moest aan hem denken toen ik zijn verre neef - veel ijsbeerfamilies zijn er immers niet - zag ijsberen. Ik zocht het op: van dit rusteloze dier komt het werkwoord inderdaad. Daar had ik nog niet eerder bij stilgestaan. Maar het vuilwitte exemplaar daar achter de veiligheidsgracht dus wel. Telkens weer zelfs. Deze neef van Knut deed vier stappen heen, bleef staan, zwaaide evenveel keer met zijn grote kop naar links en naar rechts en keerde dan achterwaarts op zijn stappen terug, om van daar de hele choreografie van voren af aan te herbeginnen. Minutenlang. We stonden erbij en keken ernaar. ’t Was een wonder. Een wonder dat die kolos met de kleur van oude sneeuw en stijf van frustratie om het verlies van de immense vlakte en de onmetelijke koude waarin hij hoort rond te dolen, ons, de zoobezoekers, niet met een oerbrul in bloederige repen kwam klauwen. Welke gracht zou hem tegenhouden als hij zijn zinnen echt op ons had gezet? Maar neen, voorlopig bleef hij beschaafd gefrustreerd. Hij hield het op ijsberen, maar dan wel op zijn manier: voorwaarts tot aan een denkbeeldige muur - dit is niet voor niets de Zoölogischer Garten Berlin - en dan achterwaarts terug. Als hij dan toch van weidsheid werd beroofd, zou hij zelf wel bepalen tot waar zijn actieradius ging, moet hij hebben gedacht. Die vrijheid van keuze kon niemand hem afpakken. Als meer niet kan, kun je altijd kiezen voor nog minder.