X-man

Ik durf te wedden dat het zo is gegaan. Die ochtend stond hij op, net als alle andere ochtenden, nadat hij de wekker twee keer had afgeklopt. Waarom is een bed ’s ochtends zoveel lekkerder dan ’s avonds, had hij zich wellicht afgevraagd. Hij had twee boterhammen gegeten en een kop koffie gedronken, terwijl zijn vrouw nog meer boterhammen smeerde en belegde, voor in zijn brooddoos. De rest van de koffie ging in zijn thermos. Een kattenwasje was genoeg, hij douchte immers ’s avonds. Had hij het toen geweten, hij had zich toch geschoren. Hop, zijn werkplunje aan en naar het werk. De ploegbaas gaf hem het adres, hartje Brussel. Het zou weer een helse toer worden om daar met dat gevaarte te geraken. Maar hij en zijn maat geraakten er, de werfborden stonden er en er had zelfs geen enkele auto gemeend zich toch voor de bank te moeten parkeren. Hij zette zijn gele veiligheidshelm op, kroop in de kooi en stuurde die naar boven. Hij begon met de X, dat was de grootste. Zijn maat zei nog iets, maar hij had net die grote blauw-witte letter vast en kon dus niet omkijken. Pas daarna zag hij ze, aan de overkant van de straat, met hun camera’s. ’s Avonds kwam hij voor de eerste keer op televisie. Zijn vrouw had de hele familie opgebeld: Etienne op tv, in het Journaal! Het was nogal wat geweest. Daarna, elke keer als Dexia ter sprake kwam, waren ze daar weer met die beelden: hij met die grote X in zijn handen. Iedereen was het ondertussen beu gezien, hij ook. The X-man, noemden ze hem. Maar beter werd hij er niet van, van zijn BV-status. De kleine man wint zelden bij grote verhalen.

Ik durf te wedden dat het zo is gegaan.


Oct 2013

Al wat lezen?


Contact

  • Comm. V Pheidippides
  • Emiel Clausplein 2/0101
    9800 Deinze

  • Ondernemingsnr BE-0893.999.015