'Hebt gij ook psychische problemen?'
Ik zit op de bus richting Lokeren. Het is zaterdag, zo rond het middaguur, en het miezert.
De ruiten zijn vuil.
De vrouw die me plots aanspreekt zit al een paar straten naast mij. Ze moet ongeveer mijn leeftijd zijn.
'Ik ben nochtans content. En toch ... Ik ben niet gelukkig. Ik heb angsten. Zomaar. Ik weet niet van waar dat komt.'
We rijden langs Campo Santo, een prima plek om uit te huilen. Maar dat kan ik toch niet suggereren? En zelf heb ik geen psychische problemen. Ik ben zelfs op weg naar een feestje. Zou ze dat aan me zien? Ik let nu op haar, op haar kleren. Een warme jas. Op d’r haar. Lang haar, gewassen en netjes samengebonden. Geen make-up, een bril. Ze spreekt traag, met een droge mond.
'Neem je pillen?'
Het is niet het eerste wat ik tegen haar zeg, maar dit gaat over haar.
'Ja.'
'Zie je een dokter?'
'Een psychiater. Hij vraagt van waar mijn angsten komen. Maar ik weet dat niet.'
Ik zie geen angsten in haar ogen. Ik zie mist. En een vaag beeld van een moeder met Alzheimer en een oude vader die thuis alleen achterblijft.
'Ik ben ongehuwd.'
Ongehuwd, het is meer iets voor op een formulier. Niet iets voor op een bus.
Hij stopt. Hier moet ik eraf.
'Ik moet er hier af. Goed weekend.'
'Merci.'
Ze geeuwt. Ze heeft nog een weg af te leggen.