Er moeten van soorten zijn

Dirk Hendrikx was ooit lasser, of toch iets in dien aard. Een werkmens. Toen hij zijn broer verloor, gingen zijn ogen open: het leven kan op elk moment gedaan zijn, zag hij. Hij hing zijn overall aan de haak en Dirk Hendrikx werd kunstenaar. Hij ging op zoek naar primitieve puurheid en luistert nu naar zijn innerlijke stem in plaats van naar Q-Music. Hoeveel lassers kunnen dat zeggen?

Een mens kan van alles willen worden. Kunstenaar ... Ik ben van de generatie wiens ouders daarop zouden hebben gezegd ‘zoekt u eerst een serieuze job’. Wat is een serieuze job? Wat te denken van de Dirk Hendrikxen? Of zelfs maar, wat te denken van mezelf? Terwijl Mia Mertens Jean zijn vanillecrème helpt oplepelen voor ze hem naar de wc en in zijn bed helpt, terwijl Jean-Pierre Claeys in de avondploeg zijn tweeëndertigduizend honderddrieëntwintigste vijs indraait, terwijl Frank Vanhasselt nog altijd naden last, zit ik hier dit tekstje te tikken. Wanneer zal Mia mij een pamper in de handen komen duwen? ‘Hier doet gij het maar, ’t is aan u. Ik Zal nu wel een beetje schrijven.’ Ik kijk niet uit naar dat moment. Maar als ze komt, Mia, zal ik zeker het hart niet hebben om haar wandelen te sturen. Want heeft ze geen gelijk? Of zou ze graag doen wat ze doet? Zou ze haar pampers voor geen goud tegen mijn potloodje willen ruilen? Ik kan het mij niet voorstellen, maar ik hoop Mia wel. En opdat Mia niet onterecht zou denken dat ik haar werk niet apprecieer, laat staan niet zie, zeg ik hier op papier: merci. Ik zeg het bij elke gelegenheid die zich voordoet en ik meen het oprecht. Merci, Jean-Pierre. Merci, Frank. Ik ben zo blij dat ik dit mag doen omdat jullie dat andere doen. En ik hoop van jullie hetzelfde.


Jun 2014

Al wat lezen?


Contact

  • Comm. V Pheidippides
  • Emiel Clausplein 2/0101
    9800 Deinze

  • Ondernemingsnr BE-0893.999.015