Help, ik liep daarnet in huis rond met een giletje aan! Niet aan-aan, maar los over mijn schouders! Een fijn katoenen vestje met knoopjes. Ik leg ook soms mijn hand op mijn borst. Ik beschrijf het even plastisch opdat je het mij precies kunt nadoen: één arm – bij mij is dat de linker - in een hoek van 90° over de buik, de hand op de tegenoverliggende zij; de tweede arm in een scherpere hoek, de hand naar boven en van die hand de duim los van de vingers net onder het keelputje in een zachte aanraking (denk ‘Pascalleke’). Heb je hem? En? Hoe voelt dat? Vertrouwd? Comfi? Snel, doe weg!
Wrijf je soms met je ene duim en wijsvinger over het zachte plekje tussen wijsvinger en duim van je andere hand? Hou je misschien meer dan nodig is een zakdoekje vast? Voel je meteen tocht in je nek als er ergens – dat kan best een heel eind veraf zijn - een deur of een venster openstaat?
Dan is het de hoogste tijd! Wees op je hoede! Je hoeft nog niet meteen in paniek te schieten; dat vestje, die duim, die hand, die zakdoek ... het zijn nog maar signalen. Het valt nog te stoppen. Maar stoppen moet je het en wel nu! Tot hier en niet verder moet je tegen jezelf zeggen met alle assertiviteit die je in je hebt. Want dit is wat het is: een smerige zet van de jaren, die van jou een aseksueel creatuur probeert te maken; een in zichzelf gekeerd op de baarmoeder teruggeplooid wezen in achterwaartse versnelling geschakeld. Nu stoppen! Want anders en voor je er erg in hebt, koop je ergens op een wekelijkse markt, jouw exemplaar van de ... o horeur! ... beige jas! En dan ... ja dan is alles verloren.