Het leven

Het is een bont gezelschap aan onze tafel.

‘Ik was schui’, zegt de man tegenover me. ‘Schui’ betekent schuw betekent bang. Hij was vijftien toen en hij was oprecht bang. Waarvoor zouden mijn kinderen bang kunnen zijn, vraag ik me af terwijl ik aanhoor hoe een veel jongere versie van mijn overbuur wegduikt voor de kogels van de Duitsers die het op de boten op de Leie hebben gemunt. Kogels aan de Leie ... Hebt u de Leie wel al eens gezien daar aan die bocht in Machelen? Vrediger krijg je ‘t niet.

‘Ik kan binnenkort op vervroegd pensioen’, zegt die andere man aan tafel. Hoe kan dat nu? Hij is mijn neef en hij is nauwelijks ouder dan ik. Het is even ongelofelijk als het simpel is: hij was vijftien toen hij de eerste keer naar de fabriek trok en daarom heeft hij nu, veertig jaar later, zicht op de laatste keer.

De tijden zijn veranderd. Onze kinderen zijn op hun vijftien bezig met hun studiekeuze en wij, hun ouders, met de vraag of ze die keuze niet beter nog even kunnen uitstellen. Geen kogels, geen fabriek, dit is vooruitgang. En toch. Beide heren aan tafel zien er gelukkig uit. Patent. Fit. Scherp. Een wijkende haarlijn maar verder nauwelijks een spoor van al die jaren.

Terwijl mijn zoon van vijftien thuis voor de eerste keer pasta kookt voor zichzelf, zit ik hier met een bont gezelschap aan tafel want tante Mariette is niet meer. Tachtig jaar was ze, een baken uit mijn jeugd. Haar urne wordt straks bijgezet daar aan de oever van de Leie. Haar taak zit erop, zo is voor haar beslist. Voor haar had dat nog niet gehoeven. Ze was gelukkig. Patent ook, fit en scherp. En haar haar zat altijd goed.


Oct 2014

Al wat lezen?


Contact

  • Comm. V Pheidippides
  • Emiel Clausplein 2/0101
    9800 Deinze

  • Ondernemingsnr BE-0893.999.015