Wolkenwatten grazen als schaapjes op hemels blauw, de Seine kleurt zowaar gezond azuur en het lover van de linden gunt de zondagse wandelaars luwte. Wij zijn die gelukzakken aan wie Parijs zich toont zoals het bedoeld is. Op dit eigenste moment hoeven we daar zelfs niets voor te doen: wij laten ons gaarne varen gezeten op de Batobus. We genieten woordeloos, een bonus van dertig jaar huwelijksbootje.
Maar niet iedereen is zover. Ergens achter ons klapt het zitje van een stoeltje keihard op, gevolgd door een tweede klap. Ik hoef niet te kijken, ik merk het zo ook wel: volume verplaatst zich in onze richting. Stemmen en massa, het strijkt allemaal neer vlak achter ons, knal in onze genietbubbel. Hij spat uiteen. Andervrouws haar zwiept ineens langs mijn nek. Zwiep. Zwiep. Zwieperdezwiep. Eewie, eebjèn, ieldiezè, seppavrè. Zwiep, zwiep, zwieperdezwiep. Ik schuif naar het puntje van mijn stoel, kijk tersluiks over mijn linkerschouder waardoor mijn rechter toch nog de vertrouwde druk van ’s mans flank mag blijven voelen. Ha, Paris! Ik zie perfect gelakte tenen, blote benen en de rest van deux Françaises, denk Citroën DS (déesse). De Eiffeltoren richt zich op, de Arc de Triomphe jubelt: de rest van Europa én China mogen nog al hun veel te korte vrouwen hiernaartoe sturen, notre dame de Paris zal er altijd met kop en schouders bovenuit steken. Vive la France !