Het is zeventien over negen. Om half tien moet ik ervandoor. Nog dertien minuten. Ik doe veel in dertien minuten. Een overschrijving. Een stuk tekst. De was ophangen. Een horoscoop printen voor de buurvrouw en die daar afgeven ... Misschien niet allemaal en-en, maar toch, een mens krijgt wat gedaan in dertien minuten. Alleen, soms niet. Niet als ik ervandoor moet. Dan gaan er van die dertien minuten meteen een paar af. Reserve. Voor als ... Voor mocht ... Resttijd: tien minuten. Daarvan gaan er een paar naar innerlijk overleg: welk van alle taken doe ik nog? Ze kunnen ook in tien minuten, maar dan moet ik er wel nu aan beginnen. Ik kijk rechtsonder op mijn scherm: nog slechts acht. In die oogwenk heb ik ook gezien dat ik mijn ring vergeten ben aan te doen, gelukkig heb ik voor zoiets de ‘als’-tijd. Waar ligt die ring ook alweer ... ‘Als’ is op. En nu, de rest. Wat daarmee? Een plasje ‘for the road’ maar alvast. In het kamertje kan ik verder wikken en wegen over mijn minuten, we kunnen ondertussen beter van seconden spreken. Nog snel een glas water. Een veeg met de lippenstift. Mijn tijd is om. Ik moet ervandoor. Straks haal ik die trein niet.
Tijd is een rekbaar begrip, een conventie. Uren, minuten en seconden zijn maar maten. ‘Dat duurt een herfstwandeling’, zou ik kunnen zeggen. ‘’Mag ik je verwachten tussen dit en twee dagdromen’, zou jij dan antwoorden. ‘Doe daar toch maar de speurtocht naar de ring bij’, rond ik het voorzichtig af. Tot straks.