“Ze belt nooit. En als ze al eens langskomt is het om haar kroost te brengen of te halen, snel, snel, want geen tijd, sorry. Zij die nochtans het vaakst in mijn keuken tegenover mij heeft gezeten, wij elk achter een kop koffie, onze lepeltjes roerend door levensvragen. Ik het reddertje, zij de drenkeling.”
We roeren. Ik zwijg.
“Nu, tien kilo lichter (zij) en een gebroken huwelijk verder (ik) hadden die rollen kunnen keren. Maar niet dus. Omdat ze niet meer van zich laat horen, daarom. Én omdat ik nooit een goede drenkeling zal zijn, dat ook. Maar dan nog, zelfs een begenadigd zwemmer kijkt al eens uit naar een boei om tegenaan te hangen en uit te hijgen, toch? Soit, de situatie doet zich niet voor. Geen boei. Een boeiend nieuw leven, dat wel. Toch als ik de geruchten mag geloven.”
We roeren en ik zeg: “Haar geluk is gekeerd en jij zit aan de verkeerde kant.”
Zij stopt met roeren en doet theatraal: “Ik ben de Kleenex uit een verhaal vol verdriet!”
Ik stop ook met roeren en besluit: “Kom, we doen dit nog eens over en ik schrijf het op om het niet te vergeten. Dan komen wij hopelijk nooit elk aan een kant van het geluk te zitten.”