Stil

P1070161.JPG

Ik moet niets hebben van Marco Borsato.  Ik kan niet om met kant-en-klare emoties die zich voorbarig aandienen. Emoties zijn allerindividueelst en bij mij komen ze te voet. ‘Pianekes’, zoals mijn grootvader zou hebben gezegd.

Ik was vijftien toen hij stierf, mijn grootvader langs moeders kant. Hij was tot dan de altijd aanwezige stille man in huis geweest. De man bij wie de tijd stilstond. Nu denk ik: dat moet aangenaam zijn geweest. Maar als tiener ben je niet klaar voor rust. Ongeduld regeert. Zijn onverstoorbaar omslaan van de dagbladbladen werkte op mijn jonge zenuwen. Evenals het tikken van zijn schouwklok. Het slepen van zijn voeten.
Dat dat alles stilviel en hij bleek te zijn heengegaan, hadden anderen sneller door dan ik. Zij waren de leegte al aan het vullen nog voor ik ze voelde, met medeleven en deelneming. Ik begreep wel dat ik triest moest zijn, maar ik was het niet. Ik was geëxciteerd. Ik kreeg een grijs bloesje en een zwart sjaaltje. Er kwam volk over de vloer en ze groetten, ook mij, met zorg en aandacht. Er was van alles gaande in mijn anders voortslepende leven. Beter nog, dat leven verjongde met hele decennia ineens. De puree met fletse groentjes, het middagdutje en de Tiense suikerklontjes, ze maakten plaats voor spaghetti bolognese en Avro’s Toppop.

(...)

Mijn hart loopt over als ik nu aan die stille man denk. Aan zijn grote, slanke oude handen. Aan zijn grijze kiel. Zijn rustige bewegingen. Aan hoe hij in zijn koffie roerde.
Ja, de leegte is gekomen. Te voet. En ik koester ze, want ze is van mij. 


Mar 2016

Al wat lezen?


Contact

  • Comm. V Pheidippides
  • Emiel Clausplein 2/0101
    9800 Deinze

  • Ondernemingsnr BE-0893.999.015