Er zit een cadeau bij De Standaard, een virtual reality-bril met vouwinstructie. Ik sta na het ontbijt-met-krant al een tijd in de badkamer als hij binnenkomt. “Probeer eens”, zegt hij en reikt mij het zwarte doosje aan – ha, daar is hij dus mee bezig geweest. Ik kijk door de verrekijker en ... ho ... zo ver heb ik nog nooit kunnen kijken! En scherp bovendien! Sta ik daar ineens te midden van de pelouse van het Ghelamco-stadion, in mijn blootje, naast Hein Vanhaezebrouck. Ik kan het u wel zeggen, die man is zo professioneel als we denken dat hij is: hij verpinkt niet. En oh, kijk, daar heb je Kums, Sels, Dejaegere, Neto, indianen ... Hier ben ik niet op voorbereid. En ook niet op gekleed, da’s duidelijk. Ik keer, ietwat kouwelijk, terug naar de real reality, ik droog me en trek prettige weekendkleren aan.
Die avond, na het eten, pak ik mijn boek: ‘Moussa, dood van een Arabier’. De hitte van de woestijn, het huis, het ritme, de omgang ... ik zit er meteen middenin. Net als eerdere avonden sta ik – hocus pocus - zo in Algiers. En met de klap van twee boekhelften zit ik erna – hop – weer in de sofa in het souterrain.
Eén virtual reality-doosje? We hebben er honderden.