Het is liefde op het eerste gezicht. Zwart. Mat. Een Fixie. ‘Ja, doen!’, sms’te hij toen ik een foto doorstuurde. Een matzwarte Fixie, helemaal het einde, toch? En hij heeft ‘Ja, doen!’ terug ge-sms’t. Mét uitroepteken. Zo plaatsvervangend blij kan een mens zijn. En dit is nog maar de voorpret, de echte appreciatie moet nog komen. Straks. Als hij thuiskomt. Dan ga ik zo van zijn stralende ogen genieten ...
Maar hij komt thuis met hele kleine oogjes, snakkend naar voedsel en naar slaap. Ik geef hem een bruine boterham met kaas, een knuffel en weg is hij weer, naar dromenland deze keer.
Vierentwintig uur later. De Fixie staat er nog altijd, zwart, mat, mooi te wezen. En ik denk aan die foto van zijn grootvader, mijn vader. Achttien moet ook hij geweest zijn toen. In een strak koerstruitje kijkt hij frontaal de camera en de wereld in, terwijl hij achter zich zijn koersfiets achteloos aan stuur en zadel staande houdt. Heb ik daarom die fiets gekocht, vanwege het verleden, eerder dan voor de toekomst?
Nog eens vierentwintig uur later. Daar gaat hij, naar zijn allereerste hoorcollege. Een coole kerel van achttien op een Fixie.