Mijn leven had ook anders kunnen uitdraaien. Ik had een hond kunnen hebben. Mirza had ze geheten. Een halfhoge hond, met wit en zwart, specifieker kan ik niet zijn, ik ken niet zoveel van honden. Maar dat had dus anders gekund. Ik was een boerin geweest, met een hond. Elke ochtend zijn we vroeg uit de veren en het huis uit, naar de melkkoeien. De kippen stuiven op als Mirza naar ze hapt. Om te spelen, niet om echt te bijten. Mirza en ik zijn onafscheidelijk, zij is mijn all time compagnon. Altijd loopt ze naast me, de hele dag, waar ik ook ga. Als zij en ik na het werk in de stallen terug in huis komen, is Mirza blij, ze weet dat ze eten krijgt. Eerst de koeien, dan zij, dan ik, in die volgorde. Voor mij bak ik een eitje, van de eigen kippen. Zonder zout. Ja, ik zou een beetje een rare zijn, ei met zout lust ik niet, flauw ei wel. Zo had het kunnen zijn. Zo, of nog anders. Gedichten voorlezen in een sigarenfabriek in Cuba, ook dat had gekund.
In het licht van de eeuwigheid en het heelal, ben ik een nanospeldenknopje en zelfs daarvan maak ik slechts een fractie van de mogelijkheden waar. Een mens wordt er vanzelf bescheiden van.