Ik kan u een foto tonen, een echte, het voorbije weekend zelf genomen, van een weide, de ochtenddauw laag over het malse gras, koeien rustig grazend, een kerktoren in de verte. Als we de gordijnen opentrokken was dat ons zicht, exact zo idyllisch als het hier staat. Wie niet op de foto staat is de hond. Hij was ook niet te zien, horen deden we hem wel - Jezus, werd die dat blaffen dan nooit moe? En die boer (?) met zijn boomzaag (?) ook die staat er niet op. En dat daar meanderend tussen de weiden een asfaltweg loopt waar je als voetganger van af en in de natte berm moet stappen telkens als er weer een auto aan zeventig per uur voorbij komt vlammen, ook dat is niet te zien. De verse pizza melanzane genoten op het terras van de Italiaan op het zonovergoten dorpsplein, de kathedraal van dennenbomen op onze wandeling, de knappe man die zijn dure auto liet stoppen om deze verloren wandelaars weer op het juiste pad te helpen, de chocolaterie daar in het hol van Pluto, het staat er allemaal niet op. Evenmin als de drukke zondagse avondspits, wanneer al die Vlamingen en Brusselaars terug huiswaarts rijden.
Ik had een beeld van de Ardennen, van lang geleden. Alles en niets bleek te kloppen. Het was fijn om er weer even te zijn.