‘Als de bussen staken, moeten die de dag erna hun gemiste ritten niet inhalen.’ Het was waar wat de postbode zei. Ik had daar nog nooit bij stilgestaan. ‘Voor de buschauffeur is het anders’, voegde mijn immer goedgezinde postbode eraan toe, als om er zeker van te zijn dat ik hem goed begreep. Ik knikte, want hij had gelijk. De reizigers van de stakingsdag zullen niet zijn blijven staan, die zijn weer naar huis gegaan. En de dag na de staking staan ze er opnieuw, maar ze staan er niet twee keer. Voor poststukken is dat anders. ‘Poststukken blijven in het sorteercentrum liggen. En dan moeten wij alles in één dag bedelen. Dan hebben wij dubbel zoveel werk.’ Mijn toeschietelijke postbode vond het blijkbaar nodig om het me wel heel erg duidelijk uit te leggen: het is anders voor stakende De Lijn-chauffeurs dan voor stakende postbodes. Hij had nog altijd gelijk. Wat kon ik zeggen? Mijn gedachten dwaalden af naar wat er zoal in mijn brievenbus valt. Facturen, overlijdensberichten en geboortekaartjes. Geldzaken, leven en dood. Ik bekeek mijn postbode ineens met andere ogen, hem en de veel te zware tas van voren op zijn fiets. Buschauffeur? Bij hem vergeleken is het niets! Hij moet die blik in mijn ogen hebben gezien. In het volle besef van mijn hernieuwd respect, gaf hij een ruk aan zijn stuur en een flinke trap op zijn pedalen. Aan zijn rechte rug in fluo-oranje kon ik zien: op mijn poststukken zou ik altijd kunnen rekenen.