Toch ben ik eerder een seriële dan een parallelle genieter. Een prachtige plant in een prachtige pot? Een ijsje in vier smaken met discodip? Het is zoals met te grote getallen: het doet me niets wegens té en té is trop. Doe mij maar de dingen in het enkelvoud. In een prachtige pot een lelijke sanseveria. Vanille-ijs zonder meer. Pas op, ik kan enorm genieten van de kunst van het combineren. Van paella. Van Eva Moutons beeld met tekst. Van zee en strand ... Als de combinatie maar een nieuw geheel vormt. Maar – en nu kom ik tot het punt dat ik wilde maken - hoor ik een gelezen journaal met een streepje muziek erop of eronder, dan hoor ik: 1) een gelezen journaal en 2) een streepje muziek. Het een stoort het ander en beide storen ze mij. Mateloos. Ik snap het echt niet, wat de meerwaarde van die panaché zou kunnen zijn. In het NTGent-magazine onlangs bij De Standaard ook weer: titels zomaar over tekst en over beeld zodat je niets meer zag noch kon lezen. Ik twijfel er niet aan dat iemand een artistieke uitleg kan verzinnen, het blijft praat na de vaak. Chaos. Onrust. Vervuiling van ‘t genieten. Nee, doe mij maar de schoonheid van het enkelvoud.