Op het Sint-Annaplein, rechts van de Sint-Annakerk, staat een publiek urinoir. Het is een populair sanitair: elke keer dat ik er langskom, staat daar wel iemand die dringend moet. Wie zijn die mannen, vraag ik mij dan af? Van waar komen ze en waar gaan ze naartoe dat ze blijkbaar niet de gelegenheid hadden of denken te zullen hebben, dat ze hun plas hier moeten doen, en public? Soms staat er een auto, de motor nog draaiend, op hen te wachten. AIs het avond is, staan de man dan in het licht van hun koplampen te lozen wat niet meer te houden is. Hij heeft er een lange rit opzitten, is over het viaduct van de snelweg Gent komen binnenrijden en kan nu echt niet meer wachten tot hij zijn bestemming heeft bereikt, stel ik mij dan voor. Misschien heeft hij in de file gestaan. Soms is de auto een taxi - dat taxichauffeurs al eens nood hebben aan een plaspauze, snap ik helemaal. Wat moet, moet. Maar, heren, zoals ik nog nooit uw kant van het urinoir heb gezien, zo hebt u het wellicht ook nog maar zelden van mijn kant bekeken. Ik vraag mij namelijk af: waarom zijn die dingen zo laag dat uw hoofd er bovenuit steekt? Zoals het nu is, is het altijd met enige schroom dat ik u passeer. Want moet ik u nu wel of juist niet vriendelijk goedendag wensen? Met zulke levensvragen worstel ik dus. Of ik ga ze letterlijk uit de weg, langs de Lange Violettestraat. Nog een goede avond.