Het was weer Tomorrowland. Massa’s jonge mensen dansten in totale overgave, onvermoeibaar op de beats. Met peace & love op hun wangen, in rozige tenues en tutu’s. Maar Avicii is dood. Want Avicii kon niet meer. Niet als in ‘oef, bijna vakantie’, neen, hij kon echt niet meer. Hij wilde rust. Niet als in ‘hè, hè, even een kopje thee’, neen, rust die roest, dat wilde hij. Die rust heeft hij 20 april van dit jaar voor zichzelf geforceerd. Avicii zou volgend jaar dertig zijn geworden. Op zijn bijna negenentwintig was hij God.
Ik hoor het Wim Opbrouck (20 jaar ouder en theaterman) nog zeggen: ‘ik heb schrik dat mensen ooit zullen doorhebben dat ik eigenlijk niets kan’. Het moet vreselijk zijn als enige nog te weten dat wat je (maar) kunt niet meer in verhouding staat tot de waardering die je ervoor krijgt. ‘Hé, jongens, het is maar spel, het is maar muziek, het is maar plaatjes draaien.’ Geen van Tomorrowlands believers die dat wil geloven. God zou hij zijn. Terwijl hij gewoon graag thuis een kaneelbroodje had gegeten.