Op mijn achttien ben ik op contactlenzen overgeschakeld. Dat kwam zo: De grote stap van de lagere naar de middelbare school bleek nóg groter te zullen worden toen ik de Latijnse woordjes op het bord simpelweg niet kon lezen. Bijziend! Ook dat nog! Maandenlang kon ik het verborgen houden door te geeuwen - zo vindingrijk is een veertienjarige onder druk: geeuwen maakt de ogen vochtig waardoor je scherper gaat zien (try this at home). Maar hij kwam er natuurlijk toch, de bril. Erger, omdat ik allergisch reageer op metaal werd het – o ramp! - een hoornen modelletje! Vijf jaar heb ik daarop gevloekt en gefoeterd, tot Wivina kwam. Wivina, onze nieuwste klasgenote, droeg contactlenzen. Ik wist direct: die moet ik ook hebben! Harde lenzen werden het - er bestonden geen andere. Ze kostten zoveel als mijn maand vakantiejob opbracht en de gewenning was doorbijten – dag één kon ik ze 1 uur (ver)dragen, dag twee 2 uur, dag drie 3 uur ... – maar ik was van die ‘beue’ bril vanaf!
Nu, bijna veertig jaar later is mijn derde paar vormvaste lenzen aan vervanging toe. Ze zullen niet nog eens tien jaar meegaan, wist de optometrist me meteen te vertellen. Want ‘de mensen’ zijn veranderd, ze willen instant comfort en dus zijn de nieuwste lenzen makkelijker te verdragen (plus), maar gaan ze minder lang mee (min). Dat ik de vorige generatie lenzen nog verdraag, bevestigt blijkbaar vooral dat ik van de vorige generatie bén. Daaraan wennen is weer even doorbijten.