Pasen viel dit jaar in de lente. Echt in de lente. Er was zon, er was een tuin, er waren bloembakken en we hadden zicht op het lange weekend. Wij dus naar het tuincenter. Naast verbena, petunia en agapanthus, hadden we ook weer een paar zakken potaarde mee. Nu is het niet zo dat in onze bloembakken en -potten geen aarde meer zat, maar naar ons (ondeskundig – zie verder) oordeel was die op. Uitverteerd. Dus vulden we de bakken met donkere, vruchtbare verse aarde, de magere kieperde ik onder de tuintrap. Zo gaat dat elk jaar. En niet alleen bij ons: aan de kassa van het tuincenter geen kar zonder zak. Ik zie ons, weekendtuinders, allemaal hetzelfde doen: aarde eruit en aarde erin. Het kan niet anders of het niveau van de stadstuintjes stijgt elk jaar een micrometer.
En toen ontmoette ik de dakboer.
In een paar centimeter granulaat kweekt hij tomaten, paprika’s, courgettes, komkommerkruid, bladpeterselie ... Hij sprak van plantengier en pH-waarden, bladluis en bijen, de wind en zijn kweekfilosofie: “Mijn plantjes moeten een beetje afzien.” Ik wist het direct: hij sleurt geen plasticzakken potgrond dit dak op, hij legt geen korrels tegen slakken en tegen een waterafschakelplan zegt hij: so what. Deze dakboer is geen groentje! En ik? Ik bezin mij deze zomer in mijn stadstuintje verder over potgrond.