De kamerplant was (is?) een zoveelste hype en ik ben erin getuind (!) Luchtzuiverend groen voor een gezond binnenklimaat, je ontzegt het je huisgenoten niet. Dus toog ook ik een jaar of wat geleden naar de plantenzaak, liet me daar professioneel adviseren en kreeg een paar dagen later vier nieuwe huisgenoten thuis geleverd - levende have is het, vandaar: huisgenoten. Maar levende have brengt een niet te onderschatten verantwoordelijkheid. Dat moet water krijgen, niet te veel, niet te weinig, in de pot of in het schaaltje, met de gieter of de verstuiver. Dat mag niet verplaatst worden, niet gedraaid, of juist wel. Dat moet af en toe extra gevoed worden en/of al eens verpot. Enzovoort. Je hebt er een dagtaak aan. Als je geluk hebt groeien ze (‘Straks gaat die door de koepel!’ – zie foto), als je uitverkoren bent bloeien ze (niet!).
Nu, zoveel maanden later, besef ik: kamerplanten, ik mag ze niet. Een pioenenstruik trekt zijn plan, een wingerd zoekt zijn weg, een druivelaar verrast elk jaar weer ... Je hebt er geen omkijken naar. Ze met de seizoenen zien groeien, bloeien, verwelken, verdorren, schieten ... is een plezier! Daar zit tenminste een gezonde evolutie in. Maar de philodendron, de calathea, de ficus, de pica, de yucca ... dat zijn hier de tropen niet, hé!