Wie jarig is krijgt felicitaties. Het zegt dat ouder worden al bij al niet zó evident is. Uren, dagen, jaren gaan wel vanzelf voorbij – er is zelfs geen houden aan –, je moet ze wel heelhuids zien door te komen. Of toch ‘huids’, want littekens hebben we allemaal. Dat in mijn rechterpink? Van een glazen slakom. Mijn rechterringvinger? Van een mandoline. Ik mag wel uitkijken als ik in de keuken aan de slag ga, is mij plotseling duidelijk.
We waren in gezelschap en we hadden het erover: hoeveel keren we al dood hadden kunnen zijn. Er zijn de keren dat we het ons op het moment zelf maar al te goed realiseren. En er zijn de keren dat we nooit enig benul hebben gehad of zullen hebben, van hoe fout het had kunnen gaan. Maar dat deed het dus niet. Het ging goed. En dus kreeg ik recent weer felicitaties. Het was mijn verjaardag en ik mocht vaststellen: na elk uur is er een volgend uur gekomen, na elke avond kwam er een ochtend en zo zijn de jaren beginnen optellen. Aan achtenvijftig zit ik ondertussen en ik sta mezelf toe te denken dat dat ook een beetje mijn eigen verdienste is. Dat het inderdaad niet meer helemáál vanzelf kan zijn gegaan, met zoveel uren, dagen en jaren. En dus, langs deze weg nog eens aan u allen die blijkbaar met me hebben mee geteld: bedankt voor de felicitaties. Ze zijn in dank aangenomen.