De laatste dag van december vorig jaar zijn we met de trein naar Oostende gereisd. Het was prachtig winterweer. We zagen Stief Desmets monumentale wulk op de pier en daarna zijn we de cultuurwandeling Crystal Ship afgestapt (een aanrader, 11 kilometer wel, stapschoenen zijn dus aan te raden). Ergens halfweg hebben we lekker geluncht – dat veel zaken gesloten waren, deerde niet. Bij valavond - 31 december is dat al rond vier uur - nestelden we ons in een gezellig etablissement voor koffie met warme appelkaneeltaart. Daarna namen we de trein terug naar huis – voor de sfeer hadden we een verlicht kerstboompje mee. Het plan was dat we in onze thuisstad nog naar de film zouden gaan, maar dat is er niet meer van gekomen, we waren voldaan. Het was goed geweest, de laatste dag en het hele jaar daarvoor. We sloten beide af met een heildronk op wat 2019 was geweest.
Ja hoor, weken voor de feesten hadden we rondom ons gepolst naar wat de plannen waren. Maar de algemene teneur was toch vooral: o, dit jaar hoeft het niet echt voor ons, we slaan het graag eens over, al die drukte. Of: wij zorgen dat we weg zijn met de feestdagen, gewoon onder ons, geen gedoe. Of: het is ook zo kunstmatig allemaal, die stress over wat gaan we eten en wie koopt voor wie een cadeautje. Of: wij vieren het nog eens onder ons, met de kinderen, misschien is het de laatste keer dat ze erbij willen zijn.
Wisten wij veel ...