De druk was te groot. We hadden al overal tafels, stoelen, zetels, bedden bijgezet en nog was het niet genoeg. In het begin lukte het nog met een plant hier en daar, om het gezellig te houden en voor de privacy. Tot diep in het najaar konden we ook uitwijken naar de tuin, nog een reden waarom de ernst van de zaak pas laat is doorgedrongen. Maar toen iedereen naar binnen moest vanwege de winter, konden we er niet meer omheen: dit zijn er te veel. Er moest iets gebeuren. De veranda werd ook al permanent gebruikt, terwijl die eigenlijk bedoeld is voor wie even apart in de zon wil zitten of zo. Trouwens, als het straks echt zou gaan vriezen is het daar gewoonweg te koud. In plaats van meer zouden we straks minder plek hebben.
De mensen zelf begonnen zich ook te roeren. Wie kan het ze kwalijk nemen, dit is niet wat hen is beloofd. Rust in vrede? Mijn oor! Een en al stress was het hier. Wij hadden al gezien dat er soms, voor wie laatst aan tafel aanschoof, niet meer genoeg bruine suiker was. Het was een kwestie van tijd voor iemand daarover zou klagen – en terecht! Maandag kwam dan die eerste formele klacht, niet over de suiker, wel over de lepeltjes: de gouden waren op. Voor mij was het toen duidelijk: er moet NU iets gebeuren. Dit is niet de kwaliteit die wij willen brengen en waarvoor we beneden bekendstaan. Maar ja, wie durfde zijn nek uit te steken ...
Je wil natuurlijk niet klikken over je collega’s, maar dit was overmacht. Elk zonnejaar snoeien we beneden wat bij met een virusje hier en daar. Maar dit was geen gezonde snoei meer, dit was doodskap. Ik had het nog gezegd: die nieuwe van de buitendienst is té gretig, té ambitieus. Een strever. Een die geen grenzen kent. Te jong voor de job, denk ik. Te rap gepromoveerd. Mijn persoonlijke mening.
Enfin, ondertussen naderden ook de feestdagen en veel reden tot feesten hadden wij noch zij. Veel occasie trouwens ook niet, met hun lockdown. Ik snap dat, ze moesten iets doen, maar ze kunnen dat niet blijven volhouden. Zo gaan ze zichzelf op termijn nog uitroeien, dat zou pas een catastrofe zijn. Het is natuurlijk altijd een ongelijke strijd en zij gaan die niet winnen, maar dit ... En zoals gezegd, wij kregen het hierboven ook niet meer gebolwerkt. Dat was het acuutste probleem.
Ik ga hier niet claimen dat het door mij is als het opgelost geraakt. Het vermoeden is dat Hij er wel van wist. Maar de vrees was – bij mij alleszins - dat de hoogdringendheid misschien niet doordrong. Hij is tenslotte niet meer van de jongste. We zullen nooit weten wat er zou zijn gebeurd had ik niet aan de alarmbel getrokken, maar dit kan ik wel zeggen: ik ben blij dat ik het gedaan heb. Hij aanhoorde mij met al Zijn aandacht. En Hij heeft me bedankt. Toen ik mocht beschikken, dacht ik nog: lap, tot zover de goedertierenheid. Maar zie, vanochtend zat er een memo in onze mailboxen: de hele buitendienst wordt met onmiddellijke ingang teruggeroepen om bij te springen in de binnendienst. “Omdat we voor het solstitium onze halfjaarcijfers inzake ontslapingen al hebben gehaald”, staat er diplomatisch. Ik ken er zeker één die daar niet blij mee is. Maar dat ga ik mij nu eens niet aantrekken, zie! Het tij moet keren. Ik heb maar van één ding spijt: ik had het eerder moeten doen. Maar ja, engelengeduld, het is soms een plaag. Want het blijft hier nog hard werken, kerstdag of niet. En beneden zal het maar een feestje in mineur zijn. Maar hé, we hebben Pasen nog.
Iedereen een welgemeend ‘oef’ gewenst voor 2021.