Ik maakte nog geen afspraak bij de kapper, ook al is zij een heel fijne en bekwame madam. Ze heeft het vast nog veel te druk met andere klanten. In afwachting kan ik nog even vasthouden aan de bijzondere situatie waarin het is gepermitteerd om zelf aan je kapsel te prutsen, ongeacht het resultaat. U moet weten, ergens diep in mij schuilt er een kapster. Ja, ik had nu een kapsalon kunnen hebben. Dat het niet gebeurd is, is puur toeval – een mens komt levens tekort om alles te realiseren wat hij/zij in zich heeft. Ik heb van dag één beseft dat de sluiting van de kappers een once in a lifetime is. Op dag twee heb ik dat haarschaartje uit het tasje van de tondeuse bovengehaald voor meer dan één weerspannig grijs haar in mijn froufrou. Deze keer mocht ik er ongegeneerd mijn gang mee gaan. Een flinke knip hier, een hele pluk daar, het zou en het mocht een experiment worden. Eindelijk Conny Palmen achterna! “Ja, ik weet ook niet hoe het komt, Medeha, dat het zo onregelmatig bijgroeit’, ik hoefde niet eens voor de spiegel te oefenen hoe dat geloofwaardig gezegd te krijgen.
Conny Palmen dus. Ik was er bijna toen op 5 februari de reactivering van de kappersstiel werd aangekondigd. Iedereen leek op dat startsignaal te hebben gewacht, nog diezelfde vrijdag zijn nationaal massaal afspraken geboekt voor kleuren, knippen, brushen ... Maar niet door mij. Ik rek dit nog even, dit wat straks niet meer kan: kappertje spelen. Met echt haar en een echte schaar.