We zijn verhuisd. Zoals het er staat lijkt het simpel: inpakken en wegwezen. Maar zo is het niet. Eén Billykast in elkaar zetten is plezant – Lego maar dan groter –, bij een verhuizing gaat het natuurlijk niet over één kast en het plezier van ze in elkaar te krijgen heb je al gehad. Plus, die dingen zitten tjokvol spullen. Al dat moesten wij in dozen zien te passen en op die dozen moesten we in zo kort mogelijke bewoording kunnen omschrijven wat erin zat. Dat er nog een paar boeken bij de knikkerbaan passen, dat er nog exact genoeg plaats overblijft voor de viergaatsperforator, hoe noteer je dat op een zodanige manier dat je die ene doos herkent tussen negenenveertig andere? Tot daar de uitdaging van het inpakken. Inladen, rijden en lossen deed de verhuisfirma, daarna was de confrontatie met ons hebben en houden op het nieuwe adres weer voor ons, een bubbeltje van drie. Onze eerste reactie: we hadden de helft beter niet gehad en/of niet gehouden. Er leek geen beginnen aan. Maar we zijn eraan begonnen en beetje bij beetje, met elke lege doos en elke gevulde kast, kwam ons oude leven terug. We zijn dus verhuisd.
Voor het eerst sinds dagen en op zijn nieuwe plek licht mijn pc-scherm op. Ik kan het haast niet geloven, alle mappen, alle documenten, alle inhoud, alle ernst en alle lol, het staat er nog precies zoals het er altijd heeft gestaan en ik heb het geeneens hoeven sorteren, in dozen passen, versleuren of uitpakken ... Het heeft al die dagen keurig, ergens ginds in the cloud, gewacht tot ik klaar was voor mijn oude nieuwe leven. Ik ben in de wolken!