Nog één keer over onze verhuizing en dan – beloofd – weer de blik naar buiten. Meer dan een jaar was ik bezig met: gaat het lukken? Gaan we echt verhuizen? Pas toen het ernaar uitzag dat het aan het gebeuren was, struikelde ik plots over een veel eerdere vraag: wil ik dit? De vraag had uiteraard al een antwoord gekregen, maar ze bleek er wel nog te liggen. Achter een kast. Die kast was weg en dus was de vraag er weer. Met het antwoord van toen erbij. En daar wat stof op.
We zijn ondertussen een maand verder. De ja van een jaar geleden is ondertussen – gelukkig – beaamd. Verhuizen is een aanrader. Dat andere mensen ernaar verlangen om in je vroegere huis in te trekken maakt je blij. Dat er na het opruimen geen file staat aan het containerpark maakt je blij. Dat het niet regent op de verhuisdag maakt je blij. Dat je samen de ene na de andere kast weer in elkaar gezet krijgt maakt je blij. Dat er ook op het nieuwe adres koffie is maakt je blij. Dat het water uit de kraan er koeler is maakt je blij. Dat je die eerste nacht in het donker de lichtknop vindt maakt je blij. Die eerste keer dat je wasmachine een wasje draait maakt je blij. Die eerste keer met een boekje in de zon op je balkon maakt je blij. Dat jouw boeken weer in kasten en zijn platen weer in rekken komen maakt je blij. Dat luchters ook hier de kamers verlichten maakt je blij. Dat je voor al je planten een plek vindt maakt je blij. Dat de douche nu weliswaar kleiner is, maar ook sneller drooggewreven maakt je blij. Dat de gordijnen er nog niet zijn maar wel komen maakt je blij. Dat dinsdag nog altijd spaghettidag is maakt je blij. Dat je elkaar zoals vanouds vindt in de keuken maakt je blij.
In het ‘oude’ huis waren al die dingen er ook al. Wat was je ze gewoon gaan vinden.