Er is gras. Dat is bijzonder, want een dag eerder was er nog geen gras en toen plots wel. Tuinbreed ligt hier nu een groene grasmat. Wat tegenwoordig een kwestie is van luttele uren tussen voor en na, was ooit een kwestie van geduld, veel geduld. Als de tuin was geëffend en het gras gezaaid, begon het wachten. Sporenloos als sneeuw waarop nog geen mens zich heeft gewaagd, lag daar verwachtingsvol de aarde. En net als in verse sneeuw waren ’s ochtends de eerste en enige sporen de viertenige afdrukken van vogelpootjes. Waarna er prompt op minimale hoogte kriskras draden werden gespannen, omdat vogels kiemend zaad zo lekker vinden. Kiemend zaad, daar ging het om. Heel traag kreeg de aarde heel vaag een groenige gloed wanneer de eerste grassprietjes hun kopje opstaken. Samen met het eerste onkruid – een stuk vers ingezaaide tuin waar wekenlang alle passage is verboden, het moet een feest zijn voor boterbloem en vogelmuur. Pas later, tussen plukken opgeschoten gras, kon het voorzichtig wieden dan beginnen. Pas maanden, liefst zelfs pas het volgende zelfde seizoen, had je eindelijk een gazon.
Ooit was gras een jaarplan. Nu gebeurt het wachten elders en worden groene lopers uitgerold.