Roland Garros 2022 is aan de gang. De Japanse tennisster Naomi Osaka ging er in de eerste ronde al uit: ze verloor. Vorig jaar ging ze eruit omdat haar mentale gezondheid haar daartoe deed beslissen. “Moedig”, werd daarover toen gezegd. “Je moet het als wereldster maar durven, bekennen de druk niet meer aan te kunnen.” Als ik daar nu, een jaar later, op terugkijk, vind ik dat nog altijd een rare reactie.
Stel, het zou mij overkomen dat ik 34 miljoen euro op mijn bankrekening beloofd krijg. Ik zou denken: zót! En als die sponsormannen en -vrouwen hun gezicht in de plooi zouden houden, zou ik beginnen te panikeren: ik ga dag en nacht moeten tennissen én winnen! Én lintjes doorknippen én op recepties verschijnen én op fotoshoots mijn beste beentje voorzetten ... Er zouden zich instant-okselvijvers vormen en ik zou me zo elegant mogelijk naar de uitgang werken. Want, zij nu eerlijk, 34 miljoen euro?! Dan verkoop je toch je ziel? Maar toen Naomi Osaka in dat kamertje stond, heeft zij blijkbaar anders gereageerd, met iets in de trant van: “Waar moet ik tekenen?”, maar dan in het Engels.
Moedig? Neen, ook nu, een jaar later, is dat niet wat ik van deze affaire denk.