Ik zwem weer. Dat is op zich niet zo vreemd want ik zwem heel graag. Toch ging ik lange tijd niet meer regelmatig zwemmen. Ik ben namelijk het type zwemmer dat zich niet graag nat maakt – die stap van droog naar nat is er te veel aan. Maar eenmaal in het water voel ik me als een vis zo vrij – als een vogel zou te hoog gegrepen zijn. Maar ik dwaal af. Het duwtje dat ik nodig had om weer het water in te gaan heet Eva. Eva is onze kleindochter en ik heb er mijn missie van gemaakt om haar het plezier van bewegen in water bij te brengen. Daar kan ze dan de rest van haar leven lol aan beleven. Mijn erfenis.
Kinderen houden je jong. Het is wel degelijk terecht dat men het zegt, maar het vraagt toch enige nuance. Want, beste verse ouders, in hun eerste levensjaren houden jullie kinderen jullie helemaal niet jong. Wel integendeel. Kinderen zetten een slijtageslag in gang waarvan je denkt: als dit zo doorgaat halen we de zestig niet. Maar kijk, een mens haalt het wel! En als het dan zover is, krijgt dat kleine grut een mens ook weer aan het zwemmen.
Al zingend stappen Eva en ik het hele eind naar het zwembad, no sweat. Daar aangekomen duiken we zo rap als kan het water in. Neen, wij zijn niet van de: één teen, twee tenen, beetje water in de nek ... Wij gaan! Verstand op nul! The full monty! Heerlijk! We doen ‘lange armen, wijde armen’, de dolfijn, buik- en ruggelings trappelen ... tot onze lippen blauw zien. Dat de douche te koud is en het kleedhok te nauw, we nemen het er met plezier bij. En “Hallo meneer de uil” zingend gaat het daarna terug huiswaarts.
Kleinkinderen houden je jong, zo is het maar net. Ook wel omdat ze erna terug naar hun echte ouders kunnen. Waarna wij op zondagmiddag lekker lui naar de koers kunnen kijken, met koffie en een koekje erbij.