Pubers, alsjeblieft mensen, heb er geduld mee. Dat ik dat ooit zou zeggen... Ik ben meer van het rationele soort: we gaan niet ‘seuten’, hé. Althans, dat dacht ik toch. Maar nu is mijn verzoek aan u welgemeend. Ik moet immers nederig erkennen: hormonen zijn machtige pionnen. Mijn puberteit is natuurlijk al lang voorbij. Maar Hormonia viert in één vrouwenleven twee keer hoogtij. In de menopauze nog een keer namelijk. De emotioneel vrij stabiele vijfendertig jaar daartussen hebben we nodig om ons leven op poten te zetten: werk, kinderen, huis… Zo goed zit het wel in elkaar: er moeten tussendoor ook serieuze dingen gebeuren. Maar die ‘volwassen’ periode krijgt aan beide kanten, dankzij onze ‘compagnonnes de route’, de oestrogenen, een frivool randje. Broderie waar niemand om gevraagd heeft. Kronkels waar geen enkele logica in zit. De ratio is een waardeloos wapen in het ontrafelen van deze kanttekeningen. De enige reddingsboei is ons geheugen: bij elke storm houd je je krampachtig vast aan de herinnering dat het vorige keer ook is overgegaan. Ondertussen is het vervaarlijk zwalpen onder invloed van de emotiecocktail. Als daar maar geen ongelukken van komen, dames.