De kilte van de septemberochtenden kwam vroeg dit jaar. En gelijk waren daar de eerste schoolperikelen: het mandaat van de schooldirecteur, de onzekere start voor pas afgestudeerde leerkrachten, de eindtermen, de invulboekjes ...
Ach, zo’n nieuw, vers, kreukvrij werkboekje met zuinige lijntjes en lege vakjes in je handen kunnen houden. Dag na dag en week na week dat voorlopig nog blanco boekje blad na blad verder ingevuld krijgen, waardoor het meer en meer jouw eigenste boekje wordt. Weten dat de raadsels en vraagstukjes tot dan hun geheimen bewaren, dat er nog geen gomvezels, Tipp-exvlekken of ezelsoren zijn, dat er nog geen rode doorhalingen, punten of smileys in staan. Alles was nog te doen.
Wanneer dan de meester een opgave oversloeg – ‘we gaan meteen naar oefening 2’ – ging ik die thuis aan de keukentafel naarstig zitten invullen. Uit schoolse ijver uiteraard, maar ook uit respect voor het geduld dat die opgave had geoefend, zoals ze daar al die tijd onbeschreven had gestaan. En als het schooljaar negen maanden verder was en het boekje was niet tot het einde ingevuld geraakt, nam ik het mee als was het een kattenjong dat dreigde te worden achtergelaten. Ik adopteerde het liefdevol en ijverig tussen mijn andere vakantieplannen.
Geef mij een hoekje en een invulboekje en je hebt geen kind aan mij.