Ons bereikte het nieuws van het overlijden van een neef. Vijfenzestig jaar, plots gestorven. Hij zou helpen bij een verbouwing. Toen hij niet kwam opdagen en ook zijn telefoon niet opnam, ging iemand bij hem thuis kijken. De rolluiken waren neer. De avond voordien moet hij ze hebben neergelaten en naar bed zijn gegaan, niet wetende dat hij nooit meer zou opstaan.
Ik ken Luc niet bijzonder goed, toch zie ik het zo voor me: de thermos op de keukentafel, een bord en een tas in de pompbak. Luc leidde een klein leven. Nooit getrouwd, geen kinderen. Hij is altijd bij zijn ouders blijven wonen en na hen bleef hij in het ouderlijk huis. Alleen. Hij werkte in een plaatselijke schrijnwerkerij, misschien ging hij buiten het werk al eens naar het voetbal of een pintje drinken. Brood zal hij bij de bakker in het dorp hebben gehaald, of het moet zijn dat zijn zus al eens een klein wit gesneden voor hem meebracht van de Spar. Patatten, wortelen, ajuin en prei waren van eigen kweek. Hij vloog niet met Ryanair, reed niet met een bedrijfswagen, at alleen tomaten als die in zijn tuin daar rijp voor waren. Zelfs voor zijn naam had hij genoeg aan drie letters.
Luc leefde volgens de korte keten, zonder dat woord ooit te hebben gebruikt. De man mag zijn houtstoof al eens hebben aangestoken, zijn voetafdruk zal ver onder het gemiddelde blijven. Daar moeten we hem en al die andere mensen met een klein leven dankbaar voor zijn.
Rust zacht, Luc.