Je kunt de proloog van de Ronde van Frankrijk winnen én ‘just a farmer’s son from Belgium’ zijn. Dat heb ik deze zomer gezien. Waarom? Omdat we bij ons thuis naar de Tour de France keken en we dat bij mij thuis nu ook doen. (Even voor de Nederlanders: het is niet ‘Tour de Frans’, alsof het de koers van een of andere nonkel zou zijn.) Yves Lampaert won die dag en ik zag dat dus gebeuren. Daar zat troost in. En tegelijk een zeker gevaar. Troost, omdat de kleine man ook kan winnen en de winnaar een kleine man kan zijn. Gevaar omdat het sympathieke van de underdog makkelijk een excuus wordt om een kleine man te willen blijven.
Regelmatig nog, en ik ben toch al flink over halfweg, word ik gepakt – onder andere door mezelf – op wat ik niet weet of ken, terwijl een heel deel van de mensen rondom mij die dingen wel weet en kent. Ik maak me dan wijs dat ik geen namen onthoud, maar dat houdt geen steek. Van Impe en Stybar, Bubka en Duplantis, Comaneci en Derwael … ik hoef mij er zelfs niet op te concentreren. Terwijl, deze zomer las ik ‘Young Mungo’ en graag ook, maar ik zou nu in mijn boekenkast moeten kijken om te weten wie dat ook alweer geschreven heeft. (Douglas Stuart dus)
Zou het zo zijn dat je bepaalde registers niet meer dicht krijgt als ze in je jeugd zijn opengetrokken? En omgekeerd, dat je andere registers niet meer open krijgt als het niet vroeger is gebeurd? Of is het toch intellectuele luiheid? Het voelt alleszins alsof ik nog een ernstig inhaalmanoeuvre te doen heb terwijl ik al flink over halfweg ben.