Het is vrijdagavond. Ik sta samen met andere fietsers te wachten tot het licht op groen springt. Zij zien eruit zoals u zich fietsers voorstelt, ik niet. Ik draag witte sokken in witte sneakers, een roze legging (I kid you not), een short, een tweekleurige ski-jas waarmee onze jongste in het jaar 2015 met de zesdes op skivakantie ging, een geel fluohesje en een witte fietshelm over een blauw petje. Dit is het moment van de week waarop kleren, kleuren en leeftijd niet hoeven te kloppen. Dit is mijn foert-moment.
Ik beleefde mijn twintiger jaren in de jaren tachtig. Ik studeerde, studeerde af, vond mijn eerste job, trouwde, bouwde, kreeg ons eerste kind ... U begrijpt, de soundtrack van Fischer-Z, A-ha, Wham, Depeche Mode ... was niet echt een prioriteit. Uiteraard ken ook ik Jane Fonda met haar roze beenverwarmers, maar voor die laatste had en heb ik sowieso niet de juiste kuiten. Jawel hoor, ook ik heb indertijd step aerobics gedaan, maar dan vooral van moeten, om er als jonge mama toch nog iet of wat fris en fruitig uit te zien. Voor de fun was het niet. Nu dus wel. Nu fiets ik op vrijdagavond geheel uit vrije wil en omdat ik op dat moment niets anders zou willen doen, naar mijn uur eighties aerobics met Petra.
Laatst luisterde ik naar een podcast over hoe en waar er nog ongeremd van het nachtleven te genieten valt. Nu weet ik ook wel dat van half acht tot half negen niet bepaald het nachtleven is, toch moest ik denken aan wat eighties aerobics betekent. Je ongeremd en zonder gêne uitleven, daarover gaat het. We zwieren en zwaaien met alles wat los en vast zit. We hijgen en zuchten overtuigender dan de klankband van de hotste erotische cinema. We blinken en we blozen in alle tinten roze. We doen het zonder drank, zonder dope, met muziek en vooral onder elkaar. Ik herinner me nog heel goed de allereerste keer dat ik erbij was. Ik kende er niemand. Na de les, op weg naar mijn fiets, hoorde ik een enthousiaste stem: “Tot volgende week!” Ik stond al onder stoom, maar toen was ook mijn hart verwarmd.