Het schooltje is er nog. De kerk staat er nog. Ik herken de straatnamen. De frituur staat nog waar ze altijd stond. Woensdag is nog altijd marktdag. Hilde verkoopt nog altijd kaas. Hier is niets en van alles veranderd.
We zijn op de valreep van 2023 nog eens verhuisd. Teruggekeerd, eigenlijk. Back to the roots. Mensen vragen ons hoelang we in ons andere appartement hebben gewoond, lang kan het niet geweest zijn. Twee kerstbomen, zeg ik. De derde boom hebben we nog zien arriveren, niet meer hem versierd zien worden.
En nu rijd ik dus met mijn fiets over asfalt waarover ik ook heb gereden toen ik elf was. Ik sta aan de schoolpoort te wachten op mijn kleindochter, daar waar ikzelf naar school ben geweest en daar waarvan ik weet dat mijn vader er heeft gestaan toen hij onze dochter van school afhaalde. De bakkers zijn misschien niet meer dezelfde, maar hun winkels hebben nog dezelfde namen. Tot op vandaag hangt er in mijn kast een rood fleece truitje dat ik hier kocht, ik herken de boetiek. Scholieren fietsen nog altijd met twee, drie naast elkaar - de wereld is van hen. Als ik over de houten biels van de brug over de Leie loop, klinken die nog altijd hetzelfde. Een van deze dagen zal ik naar het zwembad gaan, ook zonder er al terug te zijn geweest weet ik precies hoe het er ruikt, hoe de klapdeurtjes klepperen, hoe de oneffen tegels aanvoelen.
Hier is van alles en eigenlijk niets veranderd. Hier hebben geen allesvernietigende bosbranden gewoed. Hier kolkte geen allesverzwelgend water door de straten. Hier zijn geen drones komen boven vliegen, hier zijn geen bommen gedropt. Hier baanden geen nietsontziende tanks zich een weg over en door alles heen. En wij die hier twintig jaar geleden vertrokken, zijn vertrokken omdat we dat zelf wilden en waar we aankwamen werden we warm onthaald. Ook nu weer, nu we besloten om terug te keren, is dat het geval.
Mijn nieuwjaarswens voor ieder mens is dat die, wanneer die dat wil, terug kan naar waar die vandaan komt. Omdat het er allemaal nog is.